Life is Strange behoort nog altijd tot één van mijn favoriete games aller tijden, dus ik keek vanzelfsprekend uit naar de nieuwe game van ontwikkelaar DO’NT NOD, die, afgaande op de trailers, duidelijk hetzelfde DNA bevat. Tel daar een setting in de jaren 90 bij op, en deze 90’s kid (ja, ik ben prehistorisch) start vol hoge verwachtingen aan Lost Records: Bloom & Rage.
Deze review gaat over mijn ervaring met Tape 1: Bloom. Tape 2: Rage komt op 15 april uit, en tegen die tijd kun je een update verwachten. Het artikel bevat geen spoilers.
Een Slow Burn Die Zorgvuldig Te Werk Gaat
Lost Records: Bloom & Rage wisselt tussen twee tijdlijnen. Eén deel vindt plaats in de zomer van 1995, in Velvet Cove, waarin we zien hoe onze protagonist, buitenbeentje Swann, een bijzondere band opbouwt met drie nieuwe vriendinnen. Het andere deel speelt zich af in 2022. Na 27 jaar geen contact te hebben gehad met diezelfde vriendengroep, vindt er noodgedwongen een reünie plaats in Velvet Cove. Een reünie waarvan het viertal ooit afsprak dat die er nóóit zou komen.
Er doken al snel meerdere vragen in mijn hoofd op, waarvan de voornaamste: waarom spraken de hartsvriendinnen af om elkaar nooit meer te zien na die bewuste zomer in ’95? Dat is de hamvraag waar we tijdens de twee tapes ongetwijfeld achter gaan komen.
Het is belangrijk om te weten dat deze game niet overhaast te werk gaat. Het verhaal en de karakters worden in een laag tempo geïntroduceerd, waardoor we echt de tijd krijgen om te voelen hoe er een bijzondere vriendschap ontstaat. Essentiële gebeurtenissen worden zorgvuldig en spaarzaam opgebouwd, waardoor deze extra hard inslaan wanneer ze tot uiting komen.
Oude Vriendschappen Kunnen Prachtig en Tegelijkertijd Triest Zijn
Als DON’T NOD ergens goed in is, dan is het wel in het creëren van oprecht voelende vriendschappen en groepsdynamieken. Tape 1 van Lost Records: Bloom & Rage laat op imponerende wijze zien hoe zeer verschillende mensen elkaar kunnen vinden, kunnen loslaten, en hoe mooi het kan zijn dat er jaren later toch nog altijd die herinneringen zijn die hen verbinden. De game deed mij denken aan mijn eigen oude vriendschappen, maar ook aan hoe er aan die vriendschappen ooit een eind kwam.
Waar dat in mijn geval vaak simpelweg gebeurde doordat we op den duur uit elkaar groeiden (of te lui waren om de telefoon op te pakken en af te spreken), liggen er in Lost Records hele andere, dramatische redenen aan ten grondslag.
“Tape 1 van Lost Records: Bloom & Rage laat op imponerende wijze zien hoe zeer verschillende mensen elkaar kunnen vinden, kunnen loslaten, en hoe mooi het kan zijn dat er jaren later toch nog altijd die herinneringen zijn die hen verbinden.“
Wanneer we kennismaken met de 16-jarige Swann, wordt al snel duidelijk dat zij geen populair meisje is (en dat ze op Dragon Age: The Veilguard’s Harding lijkt). Ze is sociaal wat ongemakkelijk, heeft originele interesses zoals insecten en is een nerd in vrijwel alle opzichten. Minstens twee van die drie zijn erg herkenbaar voor ondergetekende, waardoor ik een zeker zwak voor haar ontwikkelde. Een klein smetje is de voice acting van Olivia Lepore, die ik voor Swanns tienerjaren soms wat overdreven vond. Haar volwassen versie is een stuk rustiger en kon ik daarentegen wel waarderen.
Tijdens een aanvaring met een typische oudere pestkop wordt Swann gesteund door een groepje leeftijdsgenoten: de grofgebekte Kat, de nuchtere Autumn en de extroverte Nora. Vanaf dat moment trekken de meiden steeds vaker met elkaar op, en ontstaat er een onafscheidelijke band. Althans, zo lijkt het…
De Wisselwerking Tussen ’95 en ’22 Bleef Mij Herinneren Aan Die Prangende Vraag
De momenten die we als Swann met haar drie vriendinnen delen, zijn hartverwarmend om te aanschouwen. We beleven dingen als repetities met hun eigen opgezette punkband, boswandelingen en marshmallows roosteren bij een kampvuur, terwijl gesprekken ons langzaam maar zeker meer inzicht geven in de uiteenlopende levens van het stel. Over een korte periode zien we hoe de groep naar elkaar toegroeit, en dat op de tonen van een mooie maar melancholische soundtrack.
Iedere keer dat er weer een leuke interactie of een speciaal moment in de vriendschap voorbij kwam, schakelde het spel terug naar 2022, waar Swann samen met Autumn terugblikt op het verleden. En telkens wanneer dat gebeurde, werd ik weer herinnerd aan het feit dat er zo’n abrupt einde aan die vriendschap was gekomen. De game houdt de kaarten dicht op de borst, waardoor ik bleef gissen naar wat er nou toch had plaatsgevonden in die bewuste zomer. Een onderliggende onrust groeit naarmate hints van iets onheilspellenders beginnen op te duiken. En met iedere ’95-scène raakte ik ongeduldiger om erachter te komen.
Vanzelfsprekend zorgde dit ervoor dat ik moeite had de game neer te leggen. Ik wilde antwoorden, en wel zo snel mogelijk. Met een speelduur van zo’n zeven uur raasde ik door deze eerste tape heen.
De Polaroid Wordt Ingeruild Voor Een Filmcamera
In Lost Records: Bloom & Rage duwt Don’t Nod ditmaal een filmcamera in de hand van de protagonist, in plaats van de polaroidcamera waar Max Caulfield om bekendstaat. Swann heeft een passie voor filmen, en haar camera vormt een essentieel onderdeel van de gameplay.
Terwijl je in de derde persoon rondloopt, kun je op ieder moment je camera tevoorschijn halen. Dit is regelmatig nodig voor je main objectives. Zo moet je bijvoorbeeld soms opnames maken van je vriendinnen of van je omgeving. Buiten die specifieke doelen om kun je ook bepaalde collecties maken voor je memoires. Tal van voorwerpen, personen en dieren lenen zich hiervoor. Je kunt bijvoorbeeld opnames maken van graffiti, vogels of je kat.
Voor elke memoires heb je een aantal verschillende, korte opnames nodig. Zodra je er genoeg hebt verzameld, kun je in het menu een montage terugvinden. Swann voorziet je opnames dan van kort commentaar, en het is altijd leuk om je eigen filmvaardigheden (of het gebrek daaraan) terug te zien. De kwaliteit van de film laat veel te wensen over, en het ziet er echt uit als een jaren 90-opname. Hoewel het absoluut niet nodig is om het hoofdverhaal van de game te vorderen, vond ik deze montages vermakelijk genoeg om mijn omgeving af te speuren naar dingen die ik aan mijn collectie kon toevoegen.
“Het is altijd leuk om je eigen filmvaardigheden (of het gebrek daaraan) terug te zien. De kwaliteit van de film laat veel te wensen over, en het ziet er echt uit als een jaren 90-opname.“
Het filmen is simpel: je drukt op R1 om de opname te starten en richt je op iets dat binnen een bepaalde memoires valt. De opname duurt ongeveer 10 seconden. Je kunt in- en uitzoomen, rondlopen, hurken en je controller in een bepaalde richting bewegen om het beeld te laten verschuiven.
Je kunt zoveel filmen als je wilt en de memoires later zelf samenstellen. Heb je bijvoorbeeld een betere opname van Autumn gemaakt, dan kun je deze wisselen met een eerdere. Zo kun je de memoires-montage aanpassen, al voelde ik niet per se de behoefte om dat te doen.
Eén minpuntje: de wereld draait natuurlijk door terwijl je filmt. Terwijl jij opnames probeert te maken, praten je vriendinnen verder en wordt er soms ook nog een reactie van je verwacht. De dialogen lopen dus door, en soms beginnen bepaalde zinnen al voordat een andere is afgelopen. Dit kon soms wat chaotisch aanvoelen, waardoor ik af en toe het gevoel had dat ik ogen en oren tekortkwam.
Wat Gaat Er Boven Nostalgie en Terugkijken Op Een Mooie Tijd?
Wanneer je de camera beu bent, kun je gelukkig ook gewoon rondlopen en de fraai vormgegeven omgevingen op andere manieren bezichtigen. Wanneer Swann in de buurt is van bepaalde voorwerpen, kun je deze inspecteren of gebruiken. Sommige objecten zijn ook voorzien van een ‘reminisce’-knop, die een kort audiofragment afspeelt van iets dat in ’95 heeft plaatsgevonden. Dit zijn soms onschuldige interacties tussen Swann en haar vriendinnen, maar soms voorspellen ze ook een zeker onheil dat onze tieners te wachten staat.
En dat ‘reminiscen’ is niet alleen iets waar Swann zich mee bezighoudt. Mijn jaren 90-hart ging ook regelmatig sneller kloppen tijdens deze inspecties, want veel van de voorwerpen zijn een ware nostalgische reis. In Swanns slaapkamer vinden we bijvoorbeeld de iconische trollen en een Tamagotchi (die we nog kunnen gebruiken ook). Videobanden, CD-ROM-mapjes, bekende oude snacks en films als Pulp Fiction en Dumb and Dumber zorgen ervoor dat je geen moment vergeet dat je je in de jaren 90 bevindt. En dan heb ik het nog niet eens over de modekeuzes van de personages.
Hetzelfde kun je doen in 2022, maar het aantreffen van COVID-19-maskers en andere voorzorgsmaatregelen gaf me toch een minder nostalgisch gevoel dan het terugkijken op de jaren 90.
Het inspecteren van de omgeving biedt ook extra informatie over sommige personen en locaties. Je kunt brieven vinden die nu misschien nog niet veel zeggen, maar later ongetwijfeld een betekenisvolle rol gaan spelen.
Keuzes…Keuzes
Zoals we van DON’T NOD gewend zijn, maken we ook weer een hoop keuzes op het gebied van zowel je acties als je gesprekken. Aangezien Tape 2 nog even op zich laat wachten, is het nog niet geheel duidelijk hoeveel effect die keuzes daadwerkelijk zullen hebben. Wel is vanaf het begin duidelijk dat de interacties met je vriendinnen de basis vormen.
Bijna iedere keer dat je iets tegen een van je drie vriendinnen zegt, geeft een hart- of gebroken-hart-icoontje aan in hoeverre je daarmee punten scoort bij diegene. Ook kun je op bepaalde momenten kiezen met wie je extra tijd wilt doorbrengen, wat een grote bijdrage levert aan de vriendschap. Aangezien de groep en hun gezamenlijke verleden de basis vormen van het spel, zal die vriendschap er hoe dan ook zijn. Vijanden zul je dus niet worden wanneer je te veel gebroken-hart-icoontjes te zien krijgt. Maar wellicht loop je wel de kans mis op iets dat méér dan vriendschap had kunnen worden.
Dit alles biedt extra replaywaarde. Ik stuitte op meerdere scènes waarvan ik erg benieuwd was hoe die uit zouden zijn gepakt met een andere vriendin. En juist omdat iedere jongedame totaal anders is qua persoonlijkheid, zullen de verschillende gesprekken en interacties die je te zien krijgt zeker de moeite waard zijn.
Daarnaast zijn er ook beslissingen die het verhaal of je omgeving kunnen beïnvloeden. Wanneer je deze beslissingen maakt, verschijnt er ook een icoontje. In sommige gevallen stelt dat niet zoveel voor. Kies je bijvoorbeeld om bepaalde snacks mee te nemen naar je vriendinnen, dan zie je die snacks een scène later rondslingeren. Maar er zijn ook keuzes geweest die een stuk verder reikende consequenties lijken te gaan krijgen. De toekomst zal dat uit moeten wijzen.
KIJK ME AAN
Tenslotte nog een klein technisch dingetje dat mij opviel, en soms wat stoorde: mensen die tegen je praten maar je niet aankijken. Dit is iets dat vooral in de 2022-tijdlijn naar voren kwam. Als ik aan tafel zat met meerdere personen, gebeurde het vaak dat iemand een verhaal tegen mij vertelde terwijl ze naar iemand anders keek. Waar zijn je manieren? Hm? Ik was ooit je beste vriendin!
Losse Flarden
- Swann lijkt veel op Harding uit Dragon Age: The Veilguard
- Het karakter van Nora deed me erg denken aan Chloe uit Life is Strange
- Leuk om tieners in een game eens met echte acne te zien. Dat waren de ÉCHTE problemen van het tienerleven, toch?
- Als je wat langer wacht, soms tot het laatste moment, om een dialoogkeuze te maken, kan er een extra optie verschijnen.
- Het was fijn om te zien hoe we ons leven leefden zonder telefoons, volledig onbereikbaar. Soms mis ik het.
Conclusie
Don’t Nod zet met Lost Records: Bloom & Rage een verhaal neer dat om antwoorden schreeuwt. Het verhaal en de karakters worden rustig geïntroduceerd, waardoor we echt de tijd krijgen om te voelen hoe er een bijzondere vriendschap ontstaat. Essentiële gebeurtenissen worden zorgvuldig en spaarzaam ingezet, waardoor deze extra hard inslaan wanneer ze tot uiting komen.
Het wisselen tussen de tijdlijn van 1995 en 2022 is zeer effectief. Beide verhaallijnen versterken elkaar, en de interacties in beide periodes roepen prangende vragen op over wat er vroeger heeft plaatsgevonden.
Kleine technische mankementen en een soms wat overweldigende interface veranderen niets aan het feit dat ik enorm uitkijk naar Tape 2: Rage, want ik kan niet wachten om meer antwoorden te krijgen.
