Astro Bot werd de afgelopen maanden overladen met maximale scores en loftuitingen. Zelf heb ik niks met platformers; in de jaren 90 speelde ik Rayman, en dat is eigenlijk de laatste platformer die ik mij kan herinneren. Mijn smaak is wat verbreed de afgelopen jaren, maar voor een platformer liep ik nog steeds niet warm. In aanloop richting de release van Astro Bot deelde ik niet in de feestvreugde.
Maar ik werd toch wat nieuwsgierig na al die ongekend hoge beoordelingen. Misschien moest ik het toch maar eens een kans geven. Niet alleen omdat ik benieuwd was of het écht zo goed was, maar ook omdat ik mij als blogger heb voorgenomen om alles een kans te geven en overal objectief in te vliegen. Ik trok de portemonnee maar weer eens en hoopte vurig dat het goed besteed zou zijn.
Het…Verhaal?
Mijn favoriete games zijn vaak degenen met een ijzersterk verhaal, games die mij aan het denken zetten en mij het liefst ook nog voor uitdagende keuzes stelt. In Astro Bot, ontworpen door Team ASOBI, is het lastig om over een verhaal te spreken. Het is een game zonder dialoog. Gelukkig krijgen we daar wel aandoenlijke robotkreetjes voor terug, en ik geef toe dat die soms net zo hartverwarmend voelden als de best geschreven drama interacties.
In plaats van een verhaal kan ik beter spreken over de missie. Astro en zijn robot crew vliegen in hun moederschip (een Playstation console) door de ruimte, maar worden aangevallen door een groene alien genaamd ‘Space Bully Nebulax’. Het moederschip explodeert, de onderdelen en bemanning verspreiden zich door de uithoeken van het heelal, en het is aan jou om deze terug te vinden, het moederschip te herstellen en Nebulax te verslaan.
Dit doe je door een grote hoeveelheid, enorm uiteenlopende planeten te bezoeken, en beknopte levels te doorlopen. Je baant je via platforming een weg van punt A naar punt B, iets wat vaak in zo’n 5-10 minuten gedaan kan worden. In ieder level zitten meerdere botjes en puzzelstukjes verstopt. Sommigen zijn haast niet te missen, maar anderen zijn dusdanig goed verstopt dat ik ze na meerdere keren het level te hebben afgestruind, nog steeds niet had gevonden.
Om verder te komen en nieuwe levels te ontgrendelen heb je lang niet alle botjes (en helemaal geen puzzelstukjes) nodig, maar het is zeker aan te raden om dit wel te doen. Door op zoek te gaan naar ieder botje in nood, verleng je niet alleen de spelduur, maar haal je vooral het optimale uit ieder level.
De Gameplay Is Simpel Maar Effectief
Met Astro kun je rond rennen, springen, kort zweven en slaan. Daarnaast introduceren levels regelmatig een speciale mechanic. Denk hierbij aan het vertragen van de tijd, het absorberen van vloeistoffen om ze vervolgens te kunnen ‘uitwerpen’ als een soort brug, of de mogelijkheid om in een stalen bal te transformeren, waarmee je over scherpe pieken kunt rollen en je bijvoorbeeld weg kan laten schieten.
Astro is enorm responsief en soepel te besturen, en het voelt altijd lekker wanneer je een botje of puzzelstukje vindt dat goed verstopt is of eerder mis had gelopen.
Bepaalde (optionele) levels verhogen de moeilijkheidsgraad aanzienlijk, waarbij je in opperste concentratie rond vliegende objecten en vijanden moet ontlopen. Ook hierbij voelde het heerlijk wanneer ik de uitdaging overwon, vaak na meerdere pogingen. Ik vond vaak de dood voordat ik de ideale route of aanpak uitvogelde, maar door het snelle respawnen en de hoge plezierfactor die ieder level van Astro Bot biedt, was dit zelden frustrerend. Het waren haast altijd weer wijze lessen die mij lieten zien waar ik de volgende keer beter op moest letten.
Het enige minpuntje was dat ik soms wilde springen en vervolgens op zwegen over te gaan, maar dat mijn input dubbel geregistreerd werd waardoor de zweef mechanic niet werd geactiveerd en ik nog weleens onverhoopt het diepe in werd gestort. Gelukkig gebeurde dit niet al te vaak.
Dat Is Allemaal Leuk en Aardig Vriend, Maar Dat Klinkt Als Iedere Doorsnee Platformer
Ik snap waar je vandaan komt. Dus laat mij nu overgaan op wat Astro Bot zo geweldig maakt. Heb je even?
Eén van de inkoppertjes in hoe goed Astro Bot gebruik maakt van de Dualsense controller. Deze technologie werd met een hoop bombarie aangekondigd toen de Playstation 5 werd gepromoot, maar ik moet zeggen dat ik de technologie maar weinig z’n stempel vind drukken tot dusver. Natuurlijk, we voelen zo nu en dan wat weerstand op de triggers, maar Astro’s Playroom liet al direct zien dat er veel meer mogelijk is. En voor het geval men dat vergeten is, herinnert de opvolger ons hier fijntjes aan.
Het zijn verschillende, subtiele dingen en geluidseffecten die Astro Bot door de controller tot leven wekken. Regendruppels die zachtjes tegen de paraplu tikken laten de controller lichtjes in je handen trillen, met bijbehorende geluidseffecten. Het rondslaan van tientallen, soms honderden balletjes, diamanten of ringen is een genot, mede door de geluiden die de controller produceert. Het is vaak totaal overbodig om te doen om je doel te bereiken, maar het is zo enorm bevredigend dat ik veel tijd heb gedood met het uitvoeren van dit soort speelse dingen.
En dit is precies wat Astro Bot zo ontzettend goed maar vooral leuk maakt. Zoals ik eerder al beschreef; is Astro Bot vergelijkbaar met het stappen in een tijdmachine richting je jeugd. Mijn smaak is in de loop der jaren steeds meer afgebogen naar verhalen met een sterk verhaal, games die mijn hersenen aan het werk zetten. Maar er is uiteindelijk maar 1 aspect dat mij als kind verliefd heeft gemaakt op games. Dat waren geen diepgaande verhalen, het draaide allemaal maar om één ding; plezier maken. Verstand op nul, en genieten.
“De levels zijn kleurrijk en voorzien van vele elementen die je als kind (en blijkbaar nog steeds) aan het lachen zouden maken.”
Terwijl ik door die prachtig vormgegeven, kleurrijke, enorm interactieve levels van Astro Bot rende en sprong, had ik constant een glimlach op mijn gezicht. Dit was vanwege verschillende redenen, die ik hieronder ga proberen te beschrijven. Maar wees gewaarschuwd: dit is een typisch spel waar geen video of beschrijving echt recht aan doet (ik hoor je denken, waarom schrijf je er dan een review over? Het antwoord moet ik je verschuldigd blijven). Toen ik tijdens mijn oriëntatiefase wat playthroughs bekeek, was ik allerminst overtuigd. Maar Astro Bot had mijn hart veroverd vanaf de eerste minuut dat ik de controller in mijn handen had.
De Levels Bruisen Van Plezier en Interactiviteit
Eén van de redenen dat Astro Bot mij deed denken aan die ongecompliceerde tijd van vroeger, is dat het er vrij kinderlijk uit ziet. De levels zijn kleurrijk en voorzien van vele elementen die je als kind (en blijkbaar nog steeds) aan het lachen zouden maken. De levels zijn niet alleen mooi om te aanschouwen, maar ook geweldig om doorheen te lopen. Het zijn vele details bij elkaar opgeteld die het omtoveren in 1 magisch geheel.
Spot je een strandbedje die in de meeste andere spellen puur als decor zou functioneren? Stuur Astro er naar toe en hij spring erop, relaxed even en valt vervolgens snurkend in slaap. Spring je op een duikplank, wordt Astro gelanceerd. Wanneer het einde van het level alle botjes laat zien die je hebt verzameld, kun je je controller in een snelle beweging kantelen zodat alle bots even worden gelanceerd. De game reageert op jouw handelingen, en dat voelt altijd waardevol en simpelweg leuk.
En al die botjes die je door de levels heen verzamelt, helpen je uiteindelijk in de ‘Crash Site’ (waar je het moederschip opnieuw opbouwt) nieuwe gebieden te ontgrendelen. Dit is waar ik zowaar nóg meer plezier uithaalde dan aan de individuele levels zelf. De Crash Site is een soort speeltuin voor jou en je robot kompanen, en het is fantastisch om te aanschouwen.
Wat begint als een uitgestorven plek, wordt telkens een iets levendiger geheel naarmate je meer bots redt. Zij gaan hun eigen weg in de Crash Site. Sommigen sleutelen aan het moederschip, en anderen doen dingen waar zij bekend om staan. Zo verzamel je niet enkel standaard botjes; er zitten ook ontzettend veel Playstation iconen bij die je moet redden. Zo zijn er bot varianten van God of War, Uncharted, Persona en nog vele andere iconische franchises. Ik wil verder niet teveel uitweiden over wat dit betekent. Aan het verhaal valt weinig te verklappen, maar de meest magische momenten van Astro Bot moet je zelf beleven.
Deze bots, uiteindelijk dus honderden, werken samen om je te voorzien van nieuwe plekken om te ontdekken. Zo zullen soms honderden bots samen een lange klimpaal of brug vormen, of helpen ze je om een zwaar object omhoog te tillen of los te trekken. Met een druk op driehoekje fluit je jouw geredde bots naar je toe, en dit is visueel enorm leuk en imponerend om te zien. Het beste van alles; je kunt ook nog eens met z’n allen dansen op de ontzettend pakkende melodieën waar de game van voorzien is.
Conclusie
Ik zou nog lang door kunnen schrijven over hoe aangenaam Astro Bot mij heeft verrast, maar dat doe ik jullie (en mezelf) niet aan. Ondanks dat ik niks met platform games had, kan ik niet anders dan mij aansluiten bij de lange rij spelers en recensenten die deze game de hemel in prezen.
Astro Bot is vanaf begin tot eind genieten. Er was geen level dat ik mij verveelde en verlangde naar een volgend gebied. Terwijl ik met een grote lach op mijn gezicht mijn robot vrienden probeerde te redden, vroeg ik mijzelf soms af: wat kan ik in vredesnaam als een minpunt noteren wanneer ik hier een review over schrijf? Verder dan de dubbele input die mijn controller soms registreerde, kon ik niet komen. Dit is inderdaad een meesterwerk, en iedere gamer zou dit moeten ervaren.
Team Asobi’s creatie richt zich op het enige dat er uiteindelijk echt toe doet: plezier maken. Zo’n 15 uur lang, mijn speeltijd in Astro Bot, was ik verzonken in de kleurrijke, speelse, magische wereld die mij deed vergeten dat het leven daarbuiten niet altijd alleen maar uit plezier bestaat. Wat mij betreft is Astro Bot, zoals het er nu voor staat, de absolute Game of the Year.
